De sokken van Leo

Door Yvonne Witter

 

Vier keer ben ik enorm geroerd tijdens de derde editie van het filmfestival Forever young, een initiatief van Stichting Art Age en het programma Het Nieuwe Ouder Worden van ActiZ. De eerste keer is tijdens de openingsfilm Lola, een trage, Filippijnse die de kracht van twee oude armlastige vrouwen laat zien. Het raakt me dat de twee oudere dames uit de film allebei het beste willen voor hun kinderen en kleinkinderen, uit liefde. Al staan de belangen in eerste instantie lijnrecht tegenover elkaar; de kleinzoon van de ene oudere heeft de kleinzoon van de andere om het leven gebracht. Maar de oudere dames weten het conflict op te lossen.

Een tweede ontroering vindt plaats tijdens de documentaire 'Meer dan vergeten' die gemaakt is in opdracht van de ouderenorganisatie Unie KBO en het NOOM (Netwerk van Organisaties van Oudere Migranten). Hierin is te zien hoe Turkse en Surinaamse familieleden worstelen met de zorg voor hun dementerende vader of moeder. Schuldgevoel, verdriet, schaamte, verbondenheid en intimiteit wisselen elkaar af. Zij willen het beste voor hun hulpbehoevende ouders en zorgen zo goed als zij kunnen voor hen, uit liefde.

Het derde ontroerende moment is tijdens het symposium over cultuursensitieve zorg dat ook tijdens het filmfestival plaatsvindt. Mohammed Benzakour, schrijver van het prachtige boek Yemma (‘moeder’), is een van de panelleden. Hij vertelt dat hij zijn moeder met het boek een stem wilde geven. Zij staat symbool voor zoveel andere mensen die naar Nederland zijn gekomen en nu hier oud worden. Deze oudere migranten hebben redelijk anoniem geleefd maar met veel toewijding voor kinderen hebben gezorgd. Hij schreef het boek voor haar, uit liefde.

En dan die sokken van Leo. Ik heb nooit gedacht dat ik ontroerd zou raken door een paar sokken! Leo, een 86-jarige kranige heer breit voor Granny’s finest, een intergenerationele onderneming. Producten die door ouderen zijn gebreid en in samenspraak met jongeren zijn ontworpen zijn in een webshop te koop. Van de opbrengst organiseren medewerkers ontmoetingen voor ouderen. Leo is de eerste mannelijke breier. Hij heeft een breimachine en produceert dagelijks twee paar sokken. Omdat zijn familie, buren en kennissen inmiddels genoeg sokken hebben, breit hij nu voor Granny’s finest. Voor hem is het een zinvolle dagbesteding waar hij erg van geniet. En hij kan er ook nog anderen een plezier mee doen! Hij houdt van het leven, dus breit hij door, uit liefde.

Dat is precies wat Stichting Art Age en Het Nieuwe Ouder Worden van ActiZ willen bereiken met het filmfestival: dat mensen geroerd raken, gaan nadenken over generaties, over zorgen voor elkaar, over wat mensen (uit verschillende generaties) voor elkaar kunnen betekenen. De sokken van Leo staan voor mij symbool voor kracht en vitaliteit van ouderen. Sokken bieden warmte en bescherming. Goed, je raakt er wel eens een kwijt in de was, maar dan is het ook weer een fijn als je twee sokken kunt herenigen of met een ander kunt verbinden. Breien is een zinvolle activiteit voor sommigen en met het geld dat verdiend wordt, worden ouderen met elkaar verbonden. Zorgen voor elkaar levert beide partijen wat op. En als je doet waar je kracht ligt, hou je het ook langer vol. Uit liefde.

Meer informatie:

• Verslag debat over interculturele sensitiviteit 4 juli, Forever young filmfestival
• Stichting Art Age
• Het Nieuwe Ouder Worden
• KCWZ-dossier Active Ageing
• KCWZ-dossier Kleurrijk Wonen

Door Yvonne Witter, bestuurslid Stichting Art Age en adviseur bij het Aedes-Actiz Kenniscentrum Wonen-Zorg. Binnen het Kenniscentrum richt zij zich op de thema's: klantparticipatie, woonvariaties, kleurrijk wonen, welzijn en zorg en buur(t)projecten.